Τέχνη και Ποίησις

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Eugène Atget - Μνήμες απ'το Παρίσι

Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου

στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω

και να σ'αφήσω παίρνοντας κοντά μου

τη θλιβερή χαρά να σ'αγαπήσω.

Μαρία Πολυδούρη, Παρίσι

Fête des Invalides

Jean-Eugène-Auguste Atget.

Γεννήθηκε στο Γαλλικό χωριό Bordeaux το 1857. Έμεινε ορφανός και από τους δυο γονείς του σε μικρή ηλικία και τον μεγάλωσε ο θείος του. Μπαρκάρει σαν καμαρότος σε υπερατλαντικά ταξίδια. Αφήνει όμως την θάλασσα για να γίνει ηθοποιός. Το 1879 σπουδάζει στην Εθνική Δραματική Σχολή του Παρισιού. Μετά από δυο χρόνια ξεκινά την σταδιοδρομία του σαν ηθοποιός. Συνεργάστηκε με περιοδεύοντες θιάσους και με τοπικούς στα περίχωρα του Παρισιού.

Σαν ηθοποιός δεν είχε καμία επιτυχία. Παρατάει την ηθοποιία και ασχολείται με την ζωγραφική. Σαν ζωγράφος γνωρίζεται με τον Man Ray και τους Σουρεαλιστές. Ο ίδιος, μέτριος ζωγράφος απελπίζεται και αφήνει την ζωγραφική. Επόμενος σταθμός του η φωτογραφία. Είναι πλέον 40 ετών.

Από το 1898 και για περίπου τριάντα χρόνια σηκώνεται πριν βγει το πρώτο φως του ήλιου και με την ογκώδη μηχανή του, το τρίποδο και τις πλάκες του γυρίζει όλο το Παρίσι και τα περίχωρα του. Το απόγευμα γυρίζει στο σπίτι και εμφανίζει τον «κάματο» της ημέρας.
Καταφέρνει να πουλήσει μερικές φωτογραφίες του κυρίως σε γνωστούς του ζωγράφους (Braque, Derain, Utrillo, Matisse, Man Ray) και σε μερικούς σκηνογράφους και αρχιτέκτονες. Δημιουργεί την μικρή του επιχείρηση με τίτλο «Documents pour artistes».

Συνεχίζει με αμείωτη ένταση την φωτογράφηση του Παρισιού και των ανθρώπων του μέχρι το 1914 όπου ξεσπά ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Στη διάρκεια του πολέμου ο Atget δεν σταματά να φωτογραφίζει, αλλά οι πελάτες είναι κατά πολύ μειωμένοι (κυρίως μουσεία) και η παραγωγικότητα του παρουσιάζει μια κάμψη. Ο κόσμος τον αποκαλεί «τρελό» ή «κατάσκοπο». Με το τέλος του πολέμου το 1918 ο Atget έχει κουραστεί. Το έργο που παράγει είναι κατά πολύ μικρότερο του πρώιμου έργου του. Δεν χάνει όμως σε σπουδαιότητα. Το 1927 ο Atget πεθαίνει. Αφήνει πίσω του πάνω από 2000 αρνητικά και 10000 εκτυπώσεις.

Το έργο του είναι έντιμο. Παρότι έχει ασχοληθεί με το θέατρο και την ζωγραφική δεν υπάρχουν στοιχεία καλλιτεχνίζουσας ιδιοτροπίας. Στις φωτογραφίες του καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά ότι απλά καταγράφει. Αλλά η καταγραφή του αυτή είναι πολύ έξυπνη. Ο Atget παίζει με την ματιά μας και ταυτόχρονα μας δίνει το στίγμα της εποχής του. Μια εποχή που με επιμονή, υπομονή και σεβασμό κατέγραψε για τριάντα χρόνια.

Saint-Cloud, 1926

Hôtel du Marquis de Lagrange

Hôtel de la Brinvilliers

Rouen

Marchand de vin

Parc de Sceaux,1925

Luxembourg

Trianon, Pavillon

Ancienne École de Médecine

πηγή : http://www.dpgr.gr/forum/index.php?board=120;action=display;threadid=11878
http://www.nga.gov/feature/atget/works_park.shtm
https://artblart.com/tag/documents-for-artists/

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Άνεμος του Νοεμβρίου

Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοί είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας
κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.
Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί,
ένα χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων
που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση
από το παρελθόν (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε
και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τί κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα ένα χτες ή ένα αύριο όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν. Ώσπου στο τέλος δε μένει παρά μια θολή ανάμνηση απ’το παρελθον (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δε θα μας θυμηθεί. Τάσος Λειβαδίτης

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Θεόδωρος Ράλλης, Theodoros Rallis (1852-1909)

Από μεγάλη οικογένεια της Χίου, εργάστηκε για σύντομο διάστημα στον εμπορικό οίκο Ράλλη-Μαυρογιάννη στο Λονδίνο, εγκατέλειψε όμως την επιχειρηματική καριέρα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε ζωγραφική κοντά στον ακαδημαϊκό δάσκαλο και οριενταλιστή καλλιτέχνη Jean-Leon Gerome, έως το 1880 περίπου. Επισκέφτηκε επανειλημμένως την Ελλάδα καθώς και πολλές χώρες της Ανατολής, αντλώντας θέματα για τους πίνακές του. Διατηρούσε εργαστήριο και στο Κάιρο, όπου περνούσε τους χειμερινούς μήνες από το τέλος της δεκαετίας του 1880 έως το 1904, αναπτύσσοντας αξιόλογη καλλιτεχνική δραστηριότητα, στην οποία περιλαμβάνεται και η οργάνωση ετήσιων καλλιτεχνικών εκθέσεων.
Τα έργα του, κυρίως ελληνικές ηθογραφικές σκηνές και ανατολίτικα θέματα, εγγράφονται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού οριενταλισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και αποδίδονται σύμφωνα με τα πρότυπα του Ακαδημαϊκού Ρεαλισμού, ενώ δεν λείπουν και ορισμένες απόπειρες συντονισμένες με τις αντιλήψεις νεοτεριστικών τάσεων.

Μεγάλη Παρασκευή

Φλερτ

Το ιερό φίδι

Γυναίκα σε εσωτερικό εκκλησίας (Η κανδήλα)

Η Ικεσία

Προσευχή πριν τη Θεία Μετάληψη στα Μέγαρα

Η αγαπημένη του σουλτάνου

Νεαρή κοιμάται σε εκκλησία

Τράπεζα σε μοναστήρι του Αγίου Όρους

                                                                          Ευλάβεια


πηγή : http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?artist_id=4305&sel=352
http://habilisii-habilis.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html

Τέχνη και Ποίησις

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Giotto di Bondone (1266/7 – 1337)

Ο Giotto di Bondone, ζωγράφος και αρχιτέκτονας, γεννημένος στην Φλωρεντία, ήταν από τις πιο σημαντικές μορφές της τέχνης στα τέλη του Μεσαίωνα και πρόδρομος της Αναγέννησης.
Στα έργα του βλέπουμε φανερή την επίδραση του βυζαντινού πολιτισμού, αλλά και μία εξέλιξη σε έναν καινούργιο κόσμο, μεταφράζοντας την γοτθική γλυπτική σε ζωγραφική. Οι μέθοδοί του όφειλαν πολλά στους βυζαντινούς καλλιτέχνες, και οι στόχοι του και οι προοπτικές του στους μεγάλους καλλιτέχνες των καθεδρικών του Βορρά.
Τα πιο ξακουστά έργα του είναι τοιχογραφίες ή νωπογραφίες στις οποίες υπάρχει μία σημαντική εικαστική ανακάλυψη, αυτή της ψευδαίσθησης του βάθους πάνω σε μια επίπεδη επιφάνεια. Για τον Τζιόττο αυτό δεν ήταν απλώς ένα τέχνασμα, αλλά έγινε αυτοσκοπός. Τον βοήθησε να αλλάξει όλη την αντίληψη της ζωγραφικής. Αντί να χρησιμοποιεί τις μεθόδους της εικαστικής γραφής, μπορούσε να δμιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι το ιερό επεισόδιο συνέβαινε μπροστά στα μάτια του θεατή. Η ζωγραφική είναι γι'αυτόν κάτι περισσότερο από ένα υποκατάστατο του γραπτού λόγου. Είναι ένα πραγματικό γεγονός.
Η φήμη του Τζιόττο εξαπλώθηκε παντού. Οι Φλωρεντινοί ενδιαφέρονταν γι'αυτόν και την ζωή του. Κάτι, το οποίο αποτέλεσε πραγματικά πρωτοτυπία μιας και μέχρι τώρα οι καλλιτέχνες δεν ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν φήμη, μάλιστα πολλές φορές δεν υπέγραφαν καν τα έργα τους, τα οποία ήταν συνδεδεμένα με το όνομα της εκκλησίας στην οποία δούλεψαν. Και από αυτήν επίσης την άποψη ο Φλωρεντινός Τζιόττο εγκαινιάζει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της τέχνης. Τα έργα του φέρουν μια τέτοια υπογραφή και φήμη, που θα αποτελέσουν ορόσημο για την πορεία των μετέπειτα καλλιτεχνών.

Dormitio Virginis

Η γέννηση του Χριστού

Θρήνος για τον νεκρό Χριστό

Θεοτόκος

Η Βάπτιση

Το τέμπλο των Peruzzi

Η Πίστη

πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF
Το Χρονικό της Τέχνης, Gombrich

Τέχνη και Ποίησις

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Carlo Crivelli (1430-1495)

Ο Carlo Crivelli υπήρξε Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης, γεννημένος στην Βενετία, στα έργα του οποίου βλέπουμε μία συντηρητική έκφραση της ύστερης Γοτθικής περιόδου. Γεμάτα με αλληγορικής φύσης λεπτομέρειες, γοτθικά μοτίβα και καθαρά, συντηρητικά σχέδια ξεχώριζαν για την ιδιαιτερότητά τους εν αντιθέσει με εκείνα των συγχρόνων του, όπως του Giovanni Bellini. Χρησιμοποιούσε την τεχνική του "trompe l'oeil", την τρισδιάστατη απεικόνιση ρεαλιστικών εικόνων και εφέ, όπως π.χ. ραγισμάτων στο φόντο, λουλουδιών ή άλλων διακοσμητικών στοιχείων, γι'αυτό και τα έργα του μπορούν να συγκριθούν ως προς την τεχνική τους, με εκείνα του Rogier van der Weyden. Η ρεαλιστικότητα των θρησκευτικών απεικονίσεών του, έκανε για πολλά χρόνια τους κριτικούς τέχνης να τον αγνοούν.
Η αναγνώριση των έργων του συνέβη πολύ αργότερα, με τους Προ-Ραφαηλίτες και ιδιαίτερα από τον Edward Burne-Jones, μέχρι της πρόσφατης επανεκτίμησης του συνολικού καλλιτεχνικού του έργου από την National Gallery of London.