Αντρέι Ρουμπλιόφ, Andrei Rublev (1360 -c.1428)

                                                      Αγία Τριάδα ή Φιλοξενία του Αβραάμ

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ  θεωρείται ο κορυφαίος Ρώσος αγιογράφος του Μεσαίωνα.
Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του. Δεν ξέρουμε ούτε πού γεννήθηκε, ούτε ποιο ήταν το κοσμικό του όνομα, καθώς το όνομα «Απόστολος Ανδρέας» του δόθηκε όταν εκάρη μοναχός στη Μονή της Αγίας Τριάδας. Η πρώτη αναφορά στο όνομά του γίνεται το 1405 σε ένα έγγραφο, το οποίο αναφέρει ότι ανέλαβε την εικονογράφηση του Ναού του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο μαζί με το Θεοφάνη τον Έλληνα και κάποιον μαΐστορα Πρόχορο. Αναφερόταν εκεί τελευταίος, και λόγω ηλικίας και λόγω αρχαιότητας.

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ υπήρξε ο επιφανέστερος Ρώσος αγιογράφος και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Το έργο για το οποίο αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους αγιογράφους, είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος, η οποία είναι το αριστούργημα της ρωσικής εικονογραφικής τέχνης. Η εικόνα της Αγίας Τριάδος, γνωστή ως «Φιλοξενία του Αβραάμ», διακρίνεται για τη σύνθεση, το ρυθμό, το φωτισμό, την αρμονία, την καθαρότητα και την απλότητα.
Αισθητικές κρίσεις για το έργο του είναι δύσκολο να διατυπωθούν με βεβαιότητα, καθώς τα έργα που του αποδίδονται (εκτός του ότι η πατρότητά τους είναι αμφίβολη) έχουν υποστεί επιχρωματώσεις από μεταγενέστερους, καθώς τα υλικά που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή στη Ρωσία δεν ήταν ανεξίτηλα. Σε κάθε περίπτωση διακρίνονται σαφείς επιδράσεις από το έργο του Θεοφάνη του Έλληνα, αλλά θεωρείται ότι έχει πάει ακόμη παραπέρα από το Θεοφάνη, αναφορικά με την απεικόνιση της πνευματικότητας στις μορφές.
Η τεχνική του συνδυάζει ασκητισμό και αρμονία κατά το βυζαντινό πρότυπο. Τα έργα του διακρίνονται από ηρεμία και γαλήνη και θεωρούνται πρότυπο ορθόδοξης εικονογραφίας.

                              
                                                                     Ο Κύριος εν δόξη

                                                                Αρχάγγελος Μιχαήλ

                                                                            Ανάληψη

                                                                           Η Βάπτιση

                                                             Η Θεοτόκος του Βλαδιμίρ

                                                                Η εις Άδην Κάθοδος

                                                                           Ο Λυτρωτής

                                                                         Μανδύλιον


πηγή :https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%86
http://andrey-rublev.ru/

Τέχνη και Ποίησις

Σαρλ Μπωντλαίρ, Charles Baudelaire - ΒΟΛΕΣ (αποσπάσματα)

VI

Η Μουσική σκάβει τον ουρανό.

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ έλεγε ότι κάθε φορά που έμπαινε σ'ένα καφενείο ένοιωθε μιαν αόριστη ταραχή. Για μία φύση συνεσταλμένη, ένας έλεγχος εισιτηρίων στο θέατρο φαντάζει λίγο σαν το δικαστήριο του Κάτω Κόσμου.

Η ζωή δεν έχει παρά μία μόνο αληθινή μαγεία. Τη μαγεία του Παιχνιδιού. Αν όμως μας είναι αδιάφορο να κερδίσουμε ή να χάσουμε;

VII

Τα έθνη δεν έχουν μεγάλους άνδρες παρά μόνον ερήμην τους, όπως οι οικογένειες. Βάζουν τα δυνατά τους για να μην έχουν. Κι έτσι, ο μεγάλος άνδρας, για να υπάρξει, χρειάζεται να διαθέτει μια δύναμη ισχυρότερη από τη δύναμη αντίστασης που αναπτύσσουν εκατομμύρια άτομα.

Για τον ύπνο, αυτή τη θλιβερή περιπέτεια κάθε νύχτας, μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι αποκοιμιούνται καθημερινά μ'ένα θάρρος που θα'ταν αδιανόητο, αν δεν γνώριζαν ότι είναι καρπός της άγνοιας του κινδύνου.

Υπάρχουν επιδερμίδες καύκαλα που η περιφρόνησή σου γι'αυτές δεν είναι καν εκδίκηση.

VIII

Τούτα τα όμορφα και μεγάλα καράβια, που λικνίζονται ανεπαίσθητα πάνω στα ήρεμα νερά, τούτα τα γερά σκαριά που μοιάζουν αργόσχολα και νοσταλγικά δεν μας λένε σε μια γλώσσα βουβή : πότε αναχωρούμε για την ευτυχία ;

XI

Όπως διέσχιζα τη λεωφόρο, κάπως βιαστικά για να αποφύγω τις άμαξες, το φωτοστέφανό μου ξεκόλλησε κι έπεσε μέσα στη λάσπη του σκυρωτού δρόμου. Ευτυχώς πρόλαβα να το μαζέψω. Αλλά ένα λεπτό αργότερα γλίστρυσε μέσα στο μυαλό μου τούτη η άθλια σκέψη, ότι ήταν κακός οιωνός. Κι έκτοτε η ιδέα δε λέει να με εγκαταλείψει. Δε μ'άφησε στιγμή σε ησυχία όλη μέρα.

Υπάρχει στην πράξη του έρωτα μια μεγάλη ομοιότητα με το βασανιστήριο, ή με μια χειρουργική επέμβαση.

Υπάρχει στην προσευχή μια μαγική λειτουργία. Η προσευχή είναι μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της νοητικής δυναμικής. Εμπερικλείει κάτι σαν ηλεκτρική υποτροπή.

Κάποιος πάει για σκοποβολή, συνοδευόμενος από τη γυναίκα του. - Στοχεύει μία κούκλα και λέει στη γυναίκα του : Φαντάζομαι ότι είσαι εσύ. - Κλείνει τα μάτια και ρίχνει κάτω την κούκλα. - Έπειτα λέει φιλώντας το χέρι της συντρόφου του : Αγαπημένε μου άγγελε, πόσο σ'ευχαριστώ για την ευστοχία μου!

XIV

Τι πιο παράλογο από την Πρόοδο, αφού ο άνθρωπος όπως τούτο αποδεικνύεται από τα καθημερινά γεγονότα παραμένει πάντα όμοιος και ίσος με τον άνθρωπο, που σημαίνει με την άγρια κατάσταση. Τι είναι οι κίνδυνοι του δάσους και του χειμώνα μπροστά σε καθημερινές κρίσεις και συγκρούσεις του πολιτισμού ; Είτε ο άνθρωπος αγκαλιάζει το θύμα του στον δρόμο είτε τραυματίζει τη λεία του σε άγνωστα δάση, δεν παύει να είναι ο αιώνιος άνθρωπος, ήτοι το πιο τέλειο αρπακτικό.

XV

Όσο για μένα, που μερικές φορές νοιώθω μέσα μου τη γελοιότητα ενός προφήτη, ξέρω ότι δε θα βρω ποτέ εκεί τη φιλευσπλαχνία ενός γιατρού. Χαμένος μέσα σε τούτο τον φαύλο κόσμο, συνωθούμενος από τα πλήθη, μοιάζω με άνθρωπο αποκαμωμένο που το βλέμμα του δεν αντικρίζει προς τα πίσω, στα βάθη των χρόνων, παρά μόνο μια θύελλα που δεν κουβαλά μέσα της τίποτα το καινούργιο, ούτε μάθηση, ούτε πόνο. Τη βραδιά που αυτός ο άνθρωπος έκλεψε από τη μοίρα μερικές στιγμές απόλαυσης, γαληνεμένος καθώς χωνεύει, επιλήσμων - όσο είναι αυτό δυνατό - του παρελθόντος, ευχαριστημένος με το παρόν και αποδεχόμενος το μέλλον, μεθυσμένος από την ψυχραιμία του και τον δανδισμό του, περήφανος που δεν είναι το ίδιο ποτραπός με αυτούς που περνούν, λέει στον εαυτό του χαζεύοντας τον καπνό του πούρου του : Τί με νοιάζει εμένα πού θα καταλήξουν όλες αυτές οι συνειδήσεις ;

Από το βιβλίο , Σκιές στο Φως.

Agostino Arrivabene (1967 - )

                                                                            Πνεύμα

Μία διάσταση αγωνίας και προσδοκίας. Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί το έργο του Agostino Arrivabene, του Ιταλού ζωγράφου, μαέστρου ενός ονειρικού σουρρεαλισμού. '' Η βεβαιότητα και η πεποίθηση στον εαυτό μου, αναφέρει ο ίδιος, μεγάλωσαν ρίζες προς το διάφραγμα εκείνο που χωρίζει τον πραγματικό κόσμο από τον πνευματικό. Το διάφραγμα και οι δονήσεις, απαραίτητα στοιχεία που δίνουν ουσία στον εικονογραφικό μου κόσμο ''.
Γνώστης, αλλά και θαυμαστής συνάμα της αρχαίας ελληνικής, καθώς και άλλων σπουδαίων πολιτισμών και των μυστηρίων τους, όπως ο αιγυπτιακός και ο ασσυριακός, αλλά και μελετητής μεγάλων καλλιτεχνών, από τον Dürer μέχρι τον Odd Nerdrum, ο Agostino Arrivabene εφοδιάστηκε από νωρίς με θέματα που του παρείχαν το καλειδοσκόπιο εκείνο για να βλέπει τον προσωπικό του κόσμο, μέσα από μία εκλεκτική και μυστηριακή ματιά.
'' Είναι η στιγμή, η πιο αγνή της ζωής μου, η στιγμή της ζωγραφικής, όταν η σαρκική μου ύπαρξη διασκορπίζεται και ενώνεται σε πλήρη αρμονία με το πνεύμα μου στο ύψος της πιο βαθειάς μου νόησης ''.

                                                                           Theofania

                                                                   Study for Apotheosis

                                                                              Crisma

                                                                    Canto Infernale II°

                                                                        Metastatica

                                                                         The black mirror

                                                                       Cornu Parvulum

                                                                 Seven days of Orpheus


πηγή : http://miroirmagazine.com/agostino-arrivabene-2/

Odilon Redon (1840-1916)

Ο Odilon Redon υπήρξε Γάλλος συμβολιστής ζωγράφος και σχεδιαστής. Στα έργα του σκιαγραφείται η ανάλυση της ψυχής και τα εσωτερικά συναισθήματα. Ο ίδιος επιθυμούσε να ''τοποθετήσει το ορατό στην υπηρεσία του αοράτου''. Αν και στη δουλειά του επίκεντρο φαίνεται να είναι απόηχοι κόσμοι και παράξενα πλάσματα, ωστόσο σκοπός του ήταν να απεικονίσει τα φαντάσματα του δικού του νου. Ο ίδιος, στο ημερολόγιό του, A Soi-même, φαίνεται να περιγράφει αυτήν τη διαδικασία : '' Πολύ συχνά, ως άσκηση και ως θρέψη του νου, ζωγράφιζα ένα αντικείμενο στα μικρότερα χαρακτηριστικά της οπτικής του εμφάνισης. Αλλά η μέρα με άφηνε με μια πικρία και μια ανείπωτη δίψα. Την επόμενη μέρα άφηνα την πηγή να τρέξει, αυτήν της έμπνευσης, μέσα από την ανάμνηση των μορφών, και έτσι επιβεβαίωνα και κατεύναζα τον εαυτό μου ''.

                                                                      Μελαγχολία

                                                                     Φως και σκιά

                                                                     Κόκκινα αγκάθια

                                                                 Ιππότης Μυστικιστής

                                                                   Σέλας ( Aurora )

                                                          Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος

                                                               Πήγασος αιχμάλωτος

                                                                          Όραμα

                                                                Το άρμα του Απόλλωνα



πηγή : https://en.wikipedia.org/wiki/Odilon_Redon
http://www.odilon-redon.org/

Χαλίλ Γκιμπράν (απόσπασμα)

Μέναμε και οι δυο σιωπηλοί, ο καθένας περιμένοντας τον
άλλο να μιλήσει, αλλα η ομιλία δεν ειναι το μόνο μέσο
επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ψυχές. Δεν είναι μόνο οι συλ-
λαβές και οι λέξεις που βγαίνουν απο τα χείλη και τη
γλώσσα που ενώνουν τις καρδιές.
Υπάρχει κάτι πολύ πιο μεγάλο και αγνό, από οσα
μπορεί να πει το στόμα. Η σιωπή φωτίζει τις ψυχές μας,
ψιθυρίζει στις καρδιές μας, και τις ενώνει. Η σιωπή μας
ξεχωρίζει απο τους εαυτούς μας, μας κάνει να ταξιδεύουμε
στο άπειρο στερέωμα του πνεύματος, και μας φέρνει πιο
κοντά στον ουρανό. μας κάνει να νοιώθουμε ότι τα σώματα
δεν είναι τίποτα περισσότερο απο φυλακές και ότι αυτός ο
κόσμος είναι μονάχα ένας τόπος εξορίας...

(απόσπασμα από Τα Σπασμένα Φτερά)

Τέχνη & Ποίησις