Female Poets: Hester Pulter

Hester Pulter (1605–1678) was a 17th-century English poet and writer whose work was largely unknown until rediscovered in the 20th century. She wrote deeply personal and reflective poetry, often exploring themes like grief, religion, politics, and the cosmos. She was an English aristocrat, poet, and intellectual whose work remained hidden for centuries. Born into a wealthy and politically connected family, she married Arthur Pulter and spent much of her adult life in relative isolation at their estate in Hertfordshire. This seclusion, coupled with personal tragedies—such as the loss of many of her fifteen children—deeply influenced her writing.In her manuscript, she combines personal grief and spiritual meditation with reflections on national politics, monarchy, and apocalyptic visions.

One of her most striking features as a poet is her voice as a woman writing from the margins of political and literary life. She often meditates on gender, mortality, and her sense of isolation, yet her imagination is vast—ranging from intimate laments to celestial journeys. In poems like “Why Must I Thus Forever Be Confined” or “The Revolution”, she explores confinement—both literal and metaphorical—with a proto-feminist edge.

Her only known manuscript, seemingly lay unread, perhaps stored in an attic, for over 250 years. Poems Breathed Forth by the Nobly Born H.P., was rediscovered in the Brotherton Library at the University of Leeds and has since gained critical attention, positioning her as a significant voice in early modern literature.

Of  Night and Morning

Night’s like the grave, wherein we lie forlorn;

The blesséd Resurrection’s like the morn,

When, leaving sin and darkness, these our eyes

Shall see the sun of righteousness arise

In glory, conquering death and night,

That we may live in everlasting light.

Edited by Leah Knight and Wendy Wall

What’s it like to be dead—and then not? These three couplets comprise Pulter’s answer in a single sentence and form her shortest complete poem. Βut the poem’s focus here becomes the contrast between our experience of the grave and the experience of the end of time in the anticipated resurrection of souls. The latter will—in one fell swoop just like this verse—swap sin, darkness, death, and night for righteousness, glory, life, and light. The perhaps deliberately simplistic similes in the first couplet thus open up and out to encompass, in only four more lines, the poet’s largest and most longed-for vision of a world beyond this one.

Sources: The Pulter Project

The Sublime in Art

 The Sublime in Art: A Gateway to the Infinite

The sublime in art is not merely about beauty—it is about transcendence. It emerges when we are faced with something so vast, powerful, or mysterious that it overwhelms our senses or imagination. Whether it’s a stormy seascape, a cosmic vision, or a spiritual revelation, the sublime invites us to confront the limits of our understanding and the immensity of existence. It is beauty edged with fear, awe tinged with mystery. Unlike the merely pleasant or picturesque, the sublime stirs something deeper—it shakes us, humbles us, and often leaves us with more questions than answers.

This concept took philosophical form in the 18th century with thinkers like Edmund Burke, who described the sublime as rooted in feelings of terror and vastness, and Immanuel Kant, who saw it as a moral or intellectual experience that revealed our capacity to grasp the infinite through reason. Artists of the Romantic period, such as Caspar David Friedrich, J.M.W. Turner, and John Martin, gave visual form to these ideas. Their paintings depicted humankind as small and fragile against the forces of nature or divine power. The sublime became a way to express the inexpressible—to translate existential tension, spiritual yearning, or cosmic awe into image, word, or sound.

“...a sense sublime

Of something far more deeply interfused,

Whose dwelling is the light of setting suns,

And the round ocean and the living air...”

- William Wordsworth

“The world was to me a secret which I desired to devine.”

- Mary Shelley, Frankenstein

Caspar David Friedrich, Monk by the Sea, 1808–10

Caspar David Friedrich - Inside the Forest in the Moonlight, 1823

“The Stillness in the Room
Was like the Stillness in the Air –
Between the Heaves of Storm –”

- Emily Dickinson

John Martin - Assuaging of the Waters, 1840

“What hath night to do with sleep?”

   - John Milton

                                   Joseph Mallord William Turner - Vision of Medea

                                             Thomas Cole - The Course of Empire. The Savage State        

In modern and contemporary art, the sublime has evolved beyond storms and mountains. Abstract painters like Mark Rothko and Barnett Newman pursued the spiritual sublime through color and scale, inviting viewers to lose themselves in fields of emotion and emptiness. Photographers such as Hiroshi Sugimoto and installation artists like James Turrell create minimalist environments that stretch perception itself. In these works, the sublime becomes quiet, internal, even existential. No longer just a reaction to nature or divinity, the modern sublime turns inward—toward the boundless landscapes of the human mind and soul.

                                                        James Turrell - Skyspace I

Richard Wagner - Tristan and Isolde

“The everlasting universe of things

Flows through the mind, and rolls its rapid waves...”

Sources: https://www.guggenheim.org/artwork/4089

A Philosophical Enquiry into the Origin of Our Ideas of the Sublime and Beautiful

Sublime

https://www.poetrysoup.com/famous/poems/sublime?utm_source=chatgpt.com

https://literariness.org/2021/02/16/the-sublime/?utm_source=chatgpt.com

https://www.poetrynook.com/story/sublime?utm_source=chatgpt.com

Η Λύρα και η Διαχρονική της Αξία

Η λύρα αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα και πιο εμβληματικά μουσικά όργανα της ανθρωπότητας, με παρουσία σε πολλούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο. Από την Αρχαία Ελλάδα έως τη Μεσοποταμία και από τη Σκανδιναβία έως την Αφρική, η λύρα δεν υπήρξε απλώς μέσο μουσικής έκφρασης, αλλά και σύμβολο πολιτισμού, πνευματικότητας και κοινωνικής ταυτότητας. 

Αρχαιότητα

Στην Αρχαία Ελλάδα, η λύρα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα και τις Μούσες, αποτελώντας βασικό εργαλείο της παιδείας και της καλλιέργειας του πνεύματος. Στη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, αντίστοιχα όργανα εμφανίζονται σε απεικονίσεις και τελετουργίες, δείχνοντας τη χρήση τους σε θρησκευτικές και βασιλικές τελετές.

Μεσαίωνας

Κατά τον Μεσαίωνα, παραλλαγές της λύρας εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, όπως η βυζαντινή λύρα και η Nordic lyre, χρησιμοποιούμενες σε λαϊκές παραδόσεις, μπαλάντες και αυλικές συναυλίες. Η λύρα παρέμεινε σύμβολο της πολιτισμικής συνέχειας και της προφορικής παράδοσης.

Νεότεροι Χρόνοι

Στους νεότερους χρόνους, η λύρα ενσωματώθηκε σε τοπικές μουσικές παραδόσεις, ιδιαίτερα στην Κρήτη, τον Πόντο, τη Λυκία και τις Βαλκανικές χώρες. Συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο πολιτιστικής ταυτότητας, συνδεδεμένο με την ιστορική μνήμη και την εθνολογική κληρονομιά.

Παγκόσμια Επίδραση

Η παγκόσμια παρουσία της λύρας —ή συγγενικών οργάνων όπως το erhu της Κίνας ή το krar της Αιθιοπίας— φανερώνει την κοινή ανάγκη των λαών για μουσική έκφραση, αφήγηση και πνευματική σύνδεση. Η λύρα, μέσα στους αιώνες, εξελίχθηκε χωρίς να χάσει τον ουσιώδη της ρόλο: να φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο με τον εαυτό του, με τον άλλον και με το Θείο.

Alphonse Osbert - Lyricism in the Forest, 1910

1. Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός

Η λύρα στην Αρχαία Ελλάδα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μουσικό όργανο· θεωρούνταν θεϊκό δώρο. Συνδέθηκε με τον Απόλλωνα, θεό της μουσικής και του φωτός, και με τον Ορφέα, μυθικό μουσικό. Χρησιμοποιούνταν:

• Στην παιδεία των νέων (παίδευση μέσω μουσικής),

• Σε συμποσιακές και θεατρικές εκδηλώσεις,

• Σε λατρευτικά πλαίσια και τελετές.

Η λύρα εξέφραζε αρμονία, μέτρο και πνευματική καλλιέργεια.

Πλάτων (Πολιτεία, Λόγος Γ')

«Η μουσική είναι ένας ηθικός νόμος. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στον νου, άνοδο στη φαντασία και ζωή σε όλα. Η λύρα, όπως και η μουσική γενικά, είναι το μέσο με το οποίο διαμορφώνεται ο χαρακτήρας των νέων.»

 Αριστοτέλης (Πολιτικά, Βιβλίο Η')

«Η λύρα είναι κατάλληλη για την παιδεία των νέων, όχι για τις τεχνικές επιδείξεις, αλλά για να γίνουν ευγενέστεροι στην ψυχή.»
(Πολιτικά, 1341a)

 Ορφικό Απόσπασμα

«Η λύρα μου συνοδεύει τα λόγια που πηγάζουν από τη Θεία Πηγή. Ο ήχος της ενώνει τον ουρανό και τη γη, τον άνθρωπο με το θείο.»

 Σοφοκλής

«Μέσα από τις χορδές της λύρας λυτρώνεται ο πόνος του ανθρώπου.»

 Χείλων ο Λακεδαιμόνιος 

«Μη μαθαίνεις λύρα για επίδειξη, αλλά για να εξευγενίσεις την ψυχή.»

 

Muse on Helicon. Detail from a white-ground lekythos by the Achilles Painter. 445 B.C.

Painted Plaque. Culture Italic, Etruscan Period Late Archaic Period or early Classical period Date ca. 470 B.C.

2. Βυζαντινός Πολιτισμός

Η βυζαντινή λύρα, πρόγονος του σημερινού βιολιού, κυριάρχησε στη λόγια και εκκλησιαστική μουσική:

• Χρησιμοποιούνταν σε αστικά περιβάλλοντα και στα αυτοκρατορικά παλάτια,

• Ήταν σύμβολο συνέχειας της ελληνικής μουσικής παράδοσης,

• Επηρέασε τη μουσική της Μεσογείου και της Ανατολής.

Αρμονία, Harmony by Nikolaos Gyzis

3. Νορδικοί και Κελτικοί Πολιτισμοί

Η λύρα υπήρχε και στους αρχαίους πολιτισμούς της Σκανδιναβίας και της Ιρλανδίας:

• Οι bardic lyres συνόδευαν έπη και προφορικές παραδόσεις,

• Ήταν μέσο αφήγησης, ιστορικής μνήμης και ηρωικών αφηγήσεων,

• Έπαιξαν ρόλο στη μετάδοση προχριστιανικών και χριστιανικών μυθολογιών.

Από αναφορές στη μεταγενέστερη παράδοση, όπως το Beowulf, η λύρα συνοδεύει ποιήματα και έπη κατά τη διάρκεια εορτών — ενίοτε η λύρα μεταφέρεται γύρω από τους παρευρισκόμενους ώστε να τραγουδήσει καθένας ένα τραγούδι ή ποίημα:

«Bede[…] workers would pass a harp or Saxon Lyre around and take turns leading and playing songs to each other.»

Στο έργο Gesta Danorum του Saxo Grammaticus καταγράφεται μια σκηνή όπου η λύρα αλλάζει την ψυχική κατάσταση των ακροατών:

«…he performed various pieces so that everyone was filled with grief and numbness. And afterwards the sound of the lyre forced them to an impudent and lively state… Finally it enraged them to madness and rashness… the king was driven to madness and rage.» Vikings Wiki
Δείχνοντας ότι η μουσική της λύρας μπορούσε να έχει έντονη ψυχολογική επίδραση.

 Σύμφωνα με μελετητές και αρχαιολογικά ευρήματα, η λύρα στην Σκανδιναβία ήταν πιθανόν συνδεδεμένη με μύθους, τελετουργικό, καθώς και με την αφήγηση μέσω των skalds:

«Music in the Early Viking Age was deeply intertwined with both communal activities and individual expression… Skalds… used rhythmic patterns and possibly simple melodic accompaniments»

 Antoon Van Welie, Holy Cecilia with Lyre

4. Αφρικανικοί Πολιτισμοί

Στην Αφρική εμφανίζονται λύρες όπως το krar (Αιθιοπία) και το nyatiti (Κένυα):

• Συνδέονται με τελετουργικά, γάμους και κοινωνικές τελετές,

• Συνοδεύουν τραγούδια αφηγηματικού τύπου,

• Συμβολίζουν τη σύνδεση προγόνων και ζωντανών.

Orpheus surrounded by animals. Ancient Roman floor mosaic, from Palermo

5. Ασιατικοί Πολιτισμοί

Αν και με διαφορετικές μορφές, λύρες ή παρεμφερή έγχορδα εμφανίζονται και στην Ασία:

• Στην Κίνα (π.χ. erhu), στην Ινδία (sarangi) και στην Κεντρική Ασία,

• Η μουσική λειτουργία είναι κυρίως εσωτερική, πνευματική ή ποιητική,

• Συμβολίζουν τη γαλήνη, τη σοφία και την παράδοση.

Edward PoynterThe Siren, ca 1864

Sources: Rotte (lyre)

Vikingsonline

https://www.worldhistory.org/Lyre/?utm_source=chatgpt.com

https://www.britannica.com/art/lyre?utm_source=chatgpt.com

https://greektownchicago.org/the-musical-lyre-and-its-history/?utm_source=chatgpt.com

https://artsphere.org/lyre/?utm_source=chatgpt.com

https://en.natmus.dk/historical-knowledge/denmark/prehistoric-period-until-1050-ad/the-viking-age/the-people/music/?utm_source=chatgpt.com

https://philarchive.org/archive/SINTAO-10?utm_source=chatgpt.com

Τι λοιπόν; (Γεώργιος Δροσίνης)

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο

μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει

κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο

μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα

κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη

ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο

κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε

κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γεώργιος Δροσίνης

Detail of the Anastasis fresco, church of the St. Savior in Chora, Parekklesion

πηγές για Δροσίνη: Γεώργιος Δροσίνης

https://www.drossinismuseum.gr/

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η Γέννηση

        The adoration of the shepherds - Domenikos Theotokopoulos

Ένας Θεός

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...
Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,
από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει—
τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι
της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι
Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,
στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·
ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς 

Παναγία και Βρέφος - Νικόλαος Γύζης

The Nativity - Edward-Burne Jones

The Nativity at Night - Geertgen tot Sint Jans

The Nativity -  Gerard David

Επιτάφιος του Σείκιλου (200 π.Χ.)

Ο Σείκιλος έζησε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας κατά το 200 π.Χ. Είναι γνωστός για το αρχαιότερο παγκοσμίως γνωστό τραγούδι, του οποίου σώζονται πλήρως και οι στίχοι και η μουσική.

Ο Σείκιλος έγραψε το τραγούδι του μετά το 200 π.Χ. σε επιτύμβια κυλινδρική στήλη που έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του. Στην κορυφή της στήλης, το επίγραμμα αναφέρει τον άνθρωπο που το έγραψε, καθώς και το σκοπό για τον οποίο το έγραψε:

ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ (Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης).

Στη μέση υπάρχουν οι στίχοι του τραγουδιού μαζί με τα σύμβολα της μελωδίας, η οποία είναι του λεγόμενου φρυγικού τύπου.

Στο κάτω μέρος της στήλης αναγράφεται η αφιέρωση ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠΗΙ (Ο Σείκιλος στην Ευτέρπη), αλλά δεν γίνεται κατανοητό εάν πρόκειται για τη σύζυγο, την ερωμένη, τη φίλη, την αδελφή ή την κόρη του, ή και απλώς την Μούσα της μουσικής. Το μήνυμα αυτό αντιστοιχεί στο επικούρειο απόφθεγμα «όσο ζούμε πρέπει να χαιρόμαστε όπως οι θεοί» γιατί ο θάνατος είναι το τέλος και δεν υπάρχει συνέχεια. Εμφανώς επικούρεια είναι όλα τα αναφερόμενα συστατικά του μέλους: η ηδονή της ζωής, η αταραξία, καθώς και το τελικό όριο της ζωής, ο θάνατος.

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ,
ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ.
ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ,
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ.

Μετάφραση
Όσο ζεις λάμπε,
καθόλου μη λυπάσαι.
Για λίγο διαρκεί η ζωή,
ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.

 

Μελοποίηση από Σπύρο Γιασαφάκη, Εύη Στεργίου (Daemonia Nymphe).

πηγή : Επιτάφιος του Σείκιλου

DaemoniaNympheOfficial

Μαρία Ευφροσύνη Σπαρτάλη Στίλμαν ( Marie Euphrosyne Spartali Stillman ), 1844 - 1927

Η Μαρία Ευφροσύνη Σπαρτάλη (Marie Euphrosyne Spartali, 10 Μαρτίου 1844 – 6 Μαρτίου 1927) και αργότερα Μαρία Ευφροσύνη Στίλμαν (Stillman), ήταν Βρετανίδα προραφαηλίτρια ζωγράφος ελληνικής καταγωγής, και η σημαντικότερη γυναίκα εκπρόσωπος του καλλιτεχνικού αυτού κινήματος. Η σταδιοδρομία της διήρκεσε 60 έτη, παρήγαγε πάνω από 100 έργα, και συμμετείχε τακτικά σε εκθέσεις ζωγραφικής στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

 Μαζί με τις επίσης καλλιτέχνιδες εξαδέλφες της, την Μαρία Κασσαβέτη και την Αγλαΐα Ιωνίδη, ήταν γνωστές συλλογικά ως οι Τρείς Χάριτες (Three Graces), από τις τρείς Χάριτες της ελληνικής μυθολογίας (Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θάλεια).

 Η θεματολογία των έργων της είναι χαρακτηριστική του καλλιτεχνικού κινήματος των Προραφαηλιτών, όπως γυναικείες μορφές, θέματα από τα έργα του Σαίξπηρ, Πετράρχη, Δάντη, και Βοκάκιου, καθώς και παραστάσεις της φύσης της Ιταλίας. Τα έργα της εκτέθηκαν σε πολλές γκαλερί του Λονδίνου, καθώς και σε διάφορες εκθέσεις στις ΗΠΑ. Περίπου έναν αιώνα αργότερα, διοργανώθηκε έκθεση του συλλογικού της έργου στις ΗΠΑ το 1982, και το 2015 στο μουσείο τέχνης του Ντέλαγουερ και η έκθεση του τελευταίου μεταφέρθηκε και στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον Μάρτιου έως τον Ιούνιο του 2016 στην περιοχή Κόμπτον του Σάρρεϊ.

                                                          Ο αγγελιοφόρος της αγάπης

                                                  Ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα

                                                             Ομάδα προσκυνητών

                         Ο Μεσέρ Ανσάλντο δείχνοντας στην Μαντόνα Ντιονάρα τον μαγικό κήπο

                                           Ταΐζοντας περιστέρια στην αυλή της κουζίνας 

                                                        Μαντόνα Πιέτρα ντέλι Σκροβίνι

                                           H εορτή του Μαΐου στην οικία του Φόλκο Πορτινάρι 


πηγή : https://el.wikipedia.org

Τέχνη και Ποίησις

Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Κώστας Καρυωτάκης, Τελευταία Ποιήματα

πηγή : http://karyotakis.awardspace.com/poems/poetry.htm

Μαρία Μαντουβάλου: «Έχουν σχέδιο να αλώσουν το Ελληνικό έθνος»

Στην εκπομπή Take the money & run προσκεκλημένη της Φωτεινής Μαστρογιάννη ήταν η πρ. αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών κα Μαρία Μαντουβάλου.

 Σύμφωνα με την κα Μαντουβάλου αυτό που γίνεται στα Πανεπιστήμια είναι προδοσία γιατί δεν είναι μόνο η διαφθορά, δεν είναι μόνο η αναξιοκρατία, δεν είναι οι χρηματισμοί, η κατασπατάληση των πόρων, των δήθεν κονδυλίων ερευνών που δεν δίνει κανείς απόδειξη του τι έκανε αλλά είναι η προσπάθεια που γίνεται μέσω των κονδυλίων να αλλάξουμε την σύνθεση στη Θράκη προκειμένου οι Πομάκοι να γίνουν Τούρκοι και όχι μόνο.

Πολλοί Έλληνες και ξένοι έχουν καταγγείλει αυτά που συμβαίνουν. Ένα από τα βιβλία που έχουν καταγγείλει αυτή την κατάσταση είναι το «Αλιγάτορες των Πανεπιστημίων» . Ο καθηγητής που το έγραψε εξηγεί πως έγινε το ανοσιούργημα να μετατραπούν οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι, οι οποίοι έκαναν καταπληκτική δουλειά και ξαφνικά το 1984 τους έκαναν ανώτατη σχολή προκειμένου να γίνουν «καλύτεροι». Ποιοι καλύτεροι; Αυτοί που βγήκαν από τα τμήματα νηπιαγωγών-παιδαγωγών είναι αυτοί οι εθνομηδενιστές οι οποίοι φροντίζουν ακόμα και στα μεταπτυχιακά τμήματα να προωθούν ομοϊδεάτες τους, να παίρνουν τις θέσεις δηλαδή να εκμαυλίζουν φοιτητές μόνο και μόνο για να προωθήσουν τη δική τους ιδεολογία.

Πώς βγαίνουν οι Πρυτάνεις; Βγαίνουν με συναλλαγές με τους φοιτητές, με ανταλλάγματα. Το «Βήμα» το 2006 γράφει: «Ένταση στο Πανεπιστήμιο Κρήτης». Ένας καθηγητής, ο μακαρίτης Στέλιος Αλεξανδρόπουλος κατήγγειλε ρουσφέτια στην επιλογή φοιτητών. Κάνανε διδάκτορες μέσα σε μία νύχτα όταν ο καθηγητής ήταν στην Κίνα. Επρόκειτο περί 50-60 ομοϊδεατών τους. Έχουν επανδρώσει και επιγυναικώσει τα πανεπιστήμια με ομοϊδεάτες τους που σημαίνει ότι υπάρχει άλωση των πανεπιστημίων.

Από τη μία πλευρά είναι οι ιδεολόγοι ομοϊδεάτες, από την άλλη είναι η περιβόητη οικογενειοκρατία.

Οι εθνομηδενιστές είναι φερέφωνα εντολοδόχων του εξωτερικού. Ξέρουμε ποια είναι αυτά τα κέντρα του εξωτερικού που επιχορηγούν τα μειονοτικά, τα ανθελληνικά, τα δήθεν SOS Ρατσισμός κτλ.Έχουν σχέδιο να αλώσουν το ελληνικό έθνος λέγοντας ότι το έθνος είναι μία κατασκευή που πρέπει να διαλυθεί εξού και τα μειονοτικά. Ο δάσκαλος Δημήτρης Νατσιός από τη Μακεδονία καταγγέλλει διαρκώς τα αίσχη που υπάρχουν στα εκπαιδευτικά βιβλία από τα νηπιαγωγεία ακόμη.

Εάν κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούν πρωτίστως είναι οι πανεπιστημιακοί και μάλιστα των ανθρωπιστικών σπουδών που κανονικά το μέλημά τους θα έπρεπε να είναι ανθρωπιστικό δηλαδή να διδάσκουν τον πατριωτισμό και την ορθοδοξία πράγματα για τα οποία δεν τολμά να μιλήσει κάποιος στα πανεπιστήμια.

Ποιοι όμως γίνονται καθηγητές πανεπιστημίων; Υπάρχει ένα δίκτυο στο οποίο είναι προδιαγεγραμμένες οι ενέργειες που πρέπει να γίνουν και μετά από είκοσι χρόνια όταν οι συγγενείς των καθηγητών θα είναι στην κατάλληλη ηλικία να γίνουν οι ίδιοι καθηγητές. Για παράδειγμα ο μπαμπάς που είναι πρόεδρος τμήματος έχει τον γιο έτοιμο και του δημιουργεί τη θέση με το γνωστικό αντικείμενο. Στο Πανεπιστήμιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ απόφαση του ΣτΕ. Οι πρυτανικές αρχές τέτοιου τύπου φαινόμενα δεν τα καταγγέλουν όπως θα έπρεπε. Αυτά τα μαθαίνουμε από τις ενστάσεις που κάνουν φωτεινά μυαλά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί στον ήλιο μοίρα έχουν οι κουμπάρες, τα ανίψια και τα παιδιά.

Ένας διδάκτορας λέει: «στο ελληνικό πανεπιστήμιο το 5% των καθηγητών είναι επιστήμονες, το 40% είναι μετριότητες και το 55% είναι τελείως ανίκανοι και ανάξιοι για καθηγητές πανεπιστημίου, είναι φθαρτικοί για την εκπαίδευση». Στο ελληνικό πανεπιστήμιο πρυτανεύει ο νόμος της αφρικανικής σαβάνας.

Τι κάνουν οι καθηγητές πανεπιστημίου όταν μεταπηδούν στην πολιτική; Κρατάνε την έδρα τους στο πανεπιστήμιο για 10-20 χρόνια. Ένας ευφυής άνθρωπος δεν μπορεί να μπει εκεί μέσα. Ο νόμος λέει ότι μπορούν να κρατούν την έδρα χωρίς πληρωμή για όσο διάστημα είναι βουλευτές κτλ. και μετά να γυρίσουν. Σε ποιο κράτος δικαίου ισχύει αυτό; Ούτε η χούντα δεν έκανε κάτι τέτοιο.

Πώς είναι δυνατόν να προχωρήσει η Ελλάδα με τέτοια λεγόμενη, κατ’ευφημισμός, πνευματική ηγεσία;

Οι φοιτητές ενός κομματικού σιναφιού πάνε και ψηφίζουν τον πρόεδρο τμήματος κλπ γίνονται δηλαδή δούλοι, εκτελούν εντολές για ορισμένα ανταλλάγματα. Με το ΠΑΣΟΚ έγιναν όργια στα πανεπιστήμια, πήραν όλοι θέσεις, οι λεγόμενοι συνδικαλιστές έγιναν καθηγητές, πήραν κονδύλια, δημιούργησαν ινστιτούτα ερευνών μέσα στα πανεπιστήμια λες και τα πανεπιστήμια δεν ήταν για έρευνα αλλά για κάτι άλλο.

Τελευταία έχουμε τους «προοδευτικούς», αυτούς που τα τελευταία χρόνια φρόντισαν να εξαλείψουν τα πάντα. Αυτοί που πήραν την εξουσία έχουν στο υπόβαθρό τους το στήριγμα από τους πανεπιστημιακούς.

Η άλωση ενός κράτους προϋποθέτει τη λειτουργία κάποιων ως Πέμπτη φάλαγγα, κάποιων που δεν είναι Έλληνες αλλά ελληνόφωνοι. Οι πραγματικοί Έλληνες διακρίνονται.

Το απόστημα όμως έχει σπάσει. Τα παιδιά έχουν καταπληκτική νοημοσύνη, δεν πατά κανείς στο μάθημά τους. Αυτούς όμως δεν τους νοιάζει γιατί έχουν επιλέξει ποιους θα κάνουν μεταπτυχιακούς και ποιους θα κάνουν καθηγητές. Έχουν δημιουργήσει στρατιές φοιτητών αυτής της ιδεολογίας αλλά το παρήγορο είναι ότι έχουν βγει πολλοί φοιτητές που είναι και πολλοί οι οποίοι κάνουν θαύματα με τις ενέργειές τους.

Οι εθνομηδενιστές έχουν διαφθείρει ακόμα και τους γονείς παρόλα αυτά όμως οι άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πολύ καλά και οι σύλλογοι γονέων κάνουν θαυμάσιες παρεμβάσεις, αποτελούν εμπόδιο και κάθε μέρα γίνονται και περισσότεροι. Η ελπίδα υπάρχει.

Τα ελληνόπουλα δεν φταίνε, δεν τους αξίζει τέτοια τύχη.

Το απόστημα θα σπάσει πλήρως όταν ο ελληνικός λαός αλλάξει όλο αυτό το βρωμερό σύστημα και πρυτανεύσει στη νομοθεσία, η νομοθεσία του Χριστού δηλαδή θα υπάρξει μία νομοθεσία που να εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Να τελειώσει αυτό το σύστημα επιτέλους, να βγουν ικανοί άνθρωποι.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να απαλλαχθεί από αυτό το σύστημα και τους δανειστές εκμεταλλευόμενος τον πλούτο του και ελέγξει τι χρωστά. Οι νέοι, από την άλλη, πρέπει με νύχια και με δόντια να μείνουν στην Ελλάδα γιατί τα ελληνικά μυαλά είναι ολοφώτεινα και η Ελλάδα τους χρειάζεται.



Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος - Καθηγήτρια ΜΒΑ

πηγή : http://www.mcnews.gr/

Θρήνος για το δράμα του Θεανθρώπου. Pietà.

Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Η ζωή, πώς θνήσκεις;
πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε,
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

 Workshop of Niccolò di Buonaccorso

 Nikolaos Tzafouris

 Ο ωραίος κάλλει
παρά πάντας βροτούς
ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ο την φύσιν ωραΐσας του παντός.

 Gustave Moreau

 El Greco

Ιησού, γλυκύ μοι
και σωτήριον φως,
τάφω πως εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι;
ω αφάτου και αρρήτου ανοχής!

Απορεί και φύσις
νοερά και πληθύς
η ασώματος, Χριστέ, το μυστήριον
της αφράστου και αρρήτου σου ταφής.

 Quentin Matsys

 Ως φωτός λυχνία
νυν η σαρξ του Θεού
υπό γην ως υπό μόδιον κρύπτεται
και διώκει τον εν άδη σκοτασμόν.

 Master of the Codex of Saint George

 Carlo Crivelli

Της ζωής την πέτραν
εν κοιλίαν λαβών,
άδης ο παμφάγος εξήμεσεν,
εξ αιώνος ους κατέπιε νεκρούς.

Εν καινώ μνημείω
κατετέθης, Χριστέ,
και την φύσιν των βροτών ανεκαίνισας,
αναστάς θεοπρεπώς εκ των νεκρών.

 Annibale Carracci

 Albrecht Durer

 Anthony van Dyck

Υπό γην εκρύβης,
ώσπερ ήλιος, νυν
και νυκτί τη του θανάτου κεκάλυψαι·
αλλ’ ανάτειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.

Ως ηλίου δίσκον
η σελήνη, Σωτήρ
αποκρύπτει, και σε τάφος νυν έκρυψεν,
εκλιπόντα τω θανάτω σαρκικώς.

Η ζωή θανάτου
γευσαμένη, Χριστός
εκ θανάτου τους βροτούς ηλευθέρωσε
και τοις πάσι νυν δωρείται την ζωήν.

 Caravaggio

 William-Adolphe Bouguereau

 Master of the Orcagnesque

Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην,
τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα
και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε τον πάντων κτίστην
τοις σοις γαρ παθήμασιν, έχομεν
την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

 Fra Angelico

πηγή : http://www.antibaro.gr/article/938