Female Poets: Hester Pulter

Hester Pulter (1605–1678) was a 17th-century English poet and writer whose work was largely unknown until rediscovered in the 20th century. She wrote deeply personal and reflective poetry, often exploring themes like grief, religion, politics, and the cosmos. She was an English aristocrat, poet, and intellectual whose work remained hidden for centuries. Born into a wealthy and politically connected family, she married Arthur Pulter and spent much of her adult life in relative isolation at their estate in Hertfordshire. This seclusion, coupled with personal tragedies—such as the loss of many of her fifteen children—deeply influenced her writing.In her manuscript, she combines personal grief and spiritual meditation with reflections on national politics, monarchy, and apocalyptic visions.

One of her most striking features as a poet is her voice as a woman writing from the margins of political and literary life. She often meditates on gender, mortality, and her sense of isolation, yet her imagination is vast—ranging from intimate laments to celestial journeys. In poems like “Why Must I Thus Forever Be Confined” or “The Revolution”, she explores confinement—both literal and metaphorical—with a proto-feminist edge.

Her only known manuscript, seemingly lay unread, perhaps stored in an attic, for over 250 years. Poems Breathed Forth by the Nobly Born H.P., was rediscovered in the Brotherton Library at the University of Leeds and has since gained critical attention, positioning her as a significant voice in early modern literature.

Of  Night and Morning

Night’s like the grave, wherein we lie forlorn;

The blesséd Resurrection’s like the morn,

When, leaving sin and darkness, these our eyes

Shall see the sun of righteousness arise

In glory, conquering death and night,

That we may live in everlasting light.

Edited by Leah Knight and Wendy Wall

What’s it like to be dead—and then not? These three couplets comprise Pulter’s answer in a single sentence and form her shortest complete poem. Βut the poem’s focus here becomes the contrast between our experience of the grave and the experience of the end of time in the anticipated resurrection of souls. The latter will—in one fell swoop just like this verse—swap sin, darkness, death, and night for righteousness, glory, life, and light. The perhaps deliberately simplistic similes in the first couplet thus open up and out to encompass, in only four more lines, the poet’s largest and most longed-for vision of a world beyond this one.

Sources: The Pulter Project

The Sublime in Art

 The Sublime in Art: A Gateway to the Infinite

The sublime in art is not merely about beauty—it is about transcendence. It emerges when we are faced with something so vast, powerful, or mysterious that it overwhelms our senses or imagination. Whether it’s a stormy seascape, a cosmic vision, or a spiritual revelation, the sublime invites us to confront the limits of our understanding and the immensity of existence. It is beauty edged with fear, awe tinged with mystery. Unlike the merely pleasant or picturesque, the sublime stirs something deeper—it shakes us, humbles us, and often leaves us with more questions than answers.

This concept took philosophical form in the 18th century with thinkers like Edmund Burke, who described the sublime as rooted in feelings of terror and vastness, and Immanuel Kant, who saw it as a moral or intellectual experience that revealed our capacity to grasp the infinite through reason. Artists of the Romantic period, such as Caspar David Friedrich, J.M.W. Turner, and John Martin, gave visual form to these ideas. Their paintings depicted humankind as small and fragile against the forces of nature or divine power. The sublime became a way to express the inexpressible—to translate existential tension, spiritual yearning, or cosmic awe into image, word, or sound.

“...a sense sublime

Of something far more deeply interfused,

Whose dwelling is the light of setting suns,

And the round ocean and the living air...”

- William Wordsworth

“The world was to me a secret which I desired to devine.”

- Mary Shelley, Frankenstein

Caspar David Friedrich, Monk by the Sea, 1808–10

Caspar David Friedrich - Inside the Forest in the Moonlight, 1823

“The Stillness in the Room
Was like the Stillness in the Air –
Between the Heaves of Storm –”

- Emily Dickinson

John Martin - Assuaging of the Waters, 1840

“What hath night to do with sleep?”

   - John Milton

                                   Joseph Mallord William Turner - Vision of Medea

                                             Thomas Cole - The Course of Empire. The Savage State        

In modern and contemporary art, the sublime has evolved beyond storms and mountains. Abstract painters like Mark Rothko and Barnett Newman pursued the spiritual sublime through color and scale, inviting viewers to lose themselves in fields of emotion and emptiness. Photographers such as Hiroshi Sugimoto and installation artists like James Turrell create minimalist environments that stretch perception itself. In these works, the sublime becomes quiet, internal, even existential. No longer just a reaction to nature or divinity, the modern sublime turns inward—toward the boundless landscapes of the human mind and soul.

                                                        James Turrell - Skyspace I

Richard Wagner - Tristan and Isolde

“The everlasting universe of things

Flows through the mind, and rolls its rapid waves...”

Sources: https://www.guggenheim.org/artwork/4089

A Philosophical Enquiry into the Origin of Our Ideas of the Sublime and Beautiful

Sublime

https://www.poetrysoup.com/famous/poems/sublime?utm_source=chatgpt.com

https://literariness.org/2021/02/16/the-sublime/?utm_source=chatgpt.com

https://www.poetrynook.com/story/sublime?utm_source=chatgpt.com

Η Λύρα και η Διαχρονική της Αξία

Η λύρα αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα και πιο εμβληματικά μουσικά όργανα της ανθρωπότητας, με παρουσία σε πολλούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο. Από την Αρχαία Ελλάδα έως τη Μεσοποταμία και από τη Σκανδιναβία έως την Αφρική, η λύρα δεν υπήρξε απλώς μέσο μουσικής έκφρασης, αλλά και σύμβολο πολιτισμού, πνευματικότητας και κοινωνικής ταυτότητας. 

Αρχαιότητα

Στην Αρχαία Ελλάδα, η λύρα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα και τις Μούσες, αποτελώντας βασικό εργαλείο της παιδείας και της καλλιέργειας του πνεύματος. Στη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, αντίστοιχα όργανα εμφανίζονται σε απεικονίσεις και τελετουργίες, δείχνοντας τη χρήση τους σε θρησκευτικές και βασιλικές τελετές.

Μεσαίωνας

Κατά τον Μεσαίωνα, παραλλαγές της λύρας εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, όπως η βυζαντινή λύρα και η Nordic lyre, χρησιμοποιούμενες σε λαϊκές παραδόσεις, μπαλάντες και αυλικές συναυλίες. Η λύρα παρέμεινε σύμβολο της πολιτισμικής συνέχειας και της προφορικής παράδοσης.

Νεότεροι Χρόνοι

Στους νεότερους χρόνους, η λύρα ενσωματώθηκε σε τοπικές μουσικές παραδόσεις, ιδιαίτερα στην Κρήτη, τον Πόντο, τη Λυκία και τις Βαλκανικές χώρες. Συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο πολιτιστικής ταυτότητας, συνδεδεμένο με την ιστορική μνήμη και την εθνολογική κληρονομιά.

Παγκόσμια Επίδραση

Η παγκόσμια παρουσία της λύρας —ή συγγενικών οργάνων όπως το erhu της Κίνας ή το krar της Αιθιοπίας— φανερώνει την κοινή ανάγκη των λαών για μουσική έκφραση, αφήγηση και πνευματική σύνδεση. Η λύρα, μέσα στους αιώνες, εξελίχθηκε χωρίς να χάσει τον ουσιώδη της ρόλο: να φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο με τον εαυτό του, με τον άλλον και με το Θείο.

Alphonse Osbert - Lyricism in the Forest, 1910

1. Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός

Η λύρα στην Αρχαία Ελλάδα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μουσικό όργανο· θεωρούνταν θεϊκό δώρο. Συνδέθηκε με τον Απόλλωνα, θεό της μουσικής και του φωτός, και με τον Ορφέα, μυθικό μουσικό. Χρησιμοποιούνταν:

• Στην παιδεία των νέων (παίδευση μέσω μουσικής),

• Σε συμποσιακές και θεατρικές εκδηλώσεις,

• Σε λατρευτικά πλαίσια και τελετές.

Η λύρα εξέφραζε αρμονία, μέτρο και πνευματική καλλιέργεια.

Πλάτων (Πολιτεία, Λόγος Γ')

«Η μουσική είναι ένας ηθικός νόμος. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στον νου, άνοδο στη φαντασία και ζωή σε όλα. Η λύρα, όπως και η μουσική γενικά, είναι το μέσο με το οποίο διαμορφώνεται ο χαρακτήρας των νέων.»

 Αριστοτέλης (Πολιτικά, Βιβλίο Η')

«Η λύρα είναι κατάλληλη για την παιδεία των νέων, όχι για τις τεχνικές επιδείξεις, αλλά για να γίνουν ευγενέστεροι στην ψυχή.»
(Πολιτικά, 1341a)

 Ορφικό Απόσπασμα

«Η λύρα μου συνοδεύει τα λόγια που πηγάζουν από τη Θεία Πηγή. Ο ήχος της ενώνει τον ουρανό και τη γη, τον άνθρωπο με το θείο.»

 Σοφοκλής

«Μέσα από τις χορδές της λύρας λυτρώνεται ο πόνος του ανθρώπου.»

 Χείλων ο Λακεδαιμόνιος 

«Μη μαθαίνεις λύρα για επίδειξη, αλλά για να εξευγενίσεις την ψυχή.»

 

Muse on Helicon. Detail from a white-ground lekythos by the Achilles Painter. 445 B.C.

Painted Plaque. Culture Italic, Etruscan Period Late Archaic Period or early Classical period Date ca. 470 B.C.

2. Βυζαντινός Πολιτισμός

Η βυζαντινή λύρα, πρόγονος του σημερινού βιολιού, κυριάρχησε στη λόγια και εκκλησιαστική μουσική:

• Χρησιμοποιούνταν σε αστικά περιβάλλοντα και στα αυτοκρατορικά παλάτια,

• Ήταν σύμβολο συνέχειας της ελληνικής μουσικής παράδοσης,

• Επηρέασε τη μουσική της Μεσογείου και της Ανατολής.

Αρμονία, Harmony by Nikolaos Gyzis

3. Νορδικοί και Κελτικοί Πολιτισμοί

Η λύρα υπήρχε και στους αρχαίους πολιτισμούς της Σκανδιναβίας και της Ιρλανδίας:

• Οι bardic lyres συνόδευαν έπη και προφορικές παραδόσεις,

• Ήταν μέσο αφήγησης, ιστορικής μνήμης και ηρωικών αφηγήσεων,

• Έπαιξαν ρόλο στη μετάδοση προχριστιανικών και χριστιανικών μυθολογιών.

Από αναφορές στη μεταγενέστερη παράδοση, όπως το Beowulf, η λύρα συνοδεύει ποιήματα και έπη κατά τη διάρκεια εορτών — ενίοτε η λύρα μεταφέρεται γύρω από τους παρευρισκόμενους ώστε να τραγουδήσει καθένας ένα τραγούδι ή ποίημα:

«Bede[…] workers would pass a harp or Saxon Lyre around and take turns leading and playing songs to each other.»

Στο έργο Gesta Danorum του Saxo Grammaticus καταγράφεται μια σκηνή όπου η λύρα αλλάζει την ψυχική κατάσταση των ακροατών:

«…he performed various pieces so that everyone was filled with grief and numbness. And afterwards the sound of the lyre forced them to an impudent and lively state… Finally it enraged them to madness and rashness… the king was driven to madness and rage.» Vikings Wiki
Δείχνοντας ότι η μουσική της λύρας μπορούσε να έχει έντονη ψυχολογική επίδραση.

 Σύμφωνα με μελετητές και αρχαιολογικά ευρήματα, η λύρα στην Σκανδιναβία ήταν πιθανόν συνδεδεμένη με μύθους, τελετουργικό, καθώς και με την αφήγηση μέσω των skalds:

«Music in the Early Viking Age was deeply intertwined with both communal activities and individual expression… Skalds… used rhythmic patterns and possibly simple melodic accompaniments»

 Antoon Van Welie, Holy Cecilia with Lyre

4. Αφρικανικοί Πολιτισμοί

Στην Αφρική εμφανίζονται λύρες όπως το krar (Αιθιοπία) και το nyatiti (Κένυα):

• Συνδέονται με τελετουργικά, γάμους και κοινωνικές τελετές,

• Συνοδεύουν τραγούδια αφηγηματικού τύπου,

• Συμβολίζουν τη σύνδεση προγόνων και ζωντανών.

Orpheus surrounded by animals. Ancient Roman floor mosaic, from Palermo

5. Ασιατικοί Πολιτισμοί

Αν και με διαφορετικές μορφές, λύρες ή παρεμφερή έγχορδα εμφανίζονται και στην Ασία:

• Στην Κίνα (π.χ. erhu), στην Ινδία (sarangi) και στην Κεντρική Ασία,

• Η μουσική λειτουργία είναι κυρίως εσωτερική, πνευματική ή ποιητική,

• Συμβολίζουν τη γαλήνη, τη σοφία και την παράδοση.

Edward PoynterThe Siren, ca 1864

Sources: Rotte (lyre)

Vikingsonline

https://www.worldhistory.org/Lyre/?utm_source=chatgpt.com

https://www.britannica.com/art/lyre?utm_source=chatgpt.com

https://greektownchicago.org/the-musical-lyre-and-its-history/?utm_source=chatgpt.com

https://artsphere.org/lyre/?utm_source=chatgpt.com

https://en.natmus.dk/historical-knowledge/denmark/prehistoric-period-until-1050-ad/the-viking-age/the-people/music/?utm_source=chatgpt.com

https://philarchive.org/archive/SINTAO-10?utm_source=chatgpt.com

Τι λοιπόν; (Γεώργιος Δροσίνης)

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο

μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει

κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο

μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα

κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη

ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο

κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε

κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γεώργιος Δροσίνης

Detail of the Anastasis fresco, church of the St. Savior in Chora, Parekklesion

πηγές για Δροσίνη: Γεώργιος Δροσίνης

https://www.drossinismuseum.gr/

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η Γέννηση

        The adoration of the shepherds - Domenikos Theotokopoulos

Ένας Θεός

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...
Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,
από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει—
τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι
της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι
Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,
στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·
ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς 

Παναγία και Βρέφος - Νικόλαος Γύζης

The Nativity - Edward-Burne Jones

The Nativity at Night - Geertgen tot Sint Jans

The Nativity -  Gerard David