VI
Η Μουσική σκάβει τον ουρανό.
Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ έλεγε ότι κάθε φορά που έμπαινε σ'ένα καφενείο ένοιωθε μιαν αόριστη ταραχή. Για μία φύση συνεσταλμένη, ένας έλεγχος εισιτηρίων στο θέατρο φαντάζει λίγο σαν το δικαστήριο του Κάτω Κόσμου.
Η ζωή δεν έχει παρά μία μόνο αληθινή μαγεία. Τη μαγεία του Παιχνιδιού. Αν όμως μας είναι αδιάφορο να κερδίσουμε ή να χάσουμε;
VII
Τα έθνη δεν έχουν μεγάλους άνδρες παρά μόνον ερήμην τους, όπως οι οικογένειες. Βάζουν τα δυνατά τους για να μην έχουν. Κι έτσι, ο μεγάλος άνδρας, για να υπάρξει, χρειάζεται να διαθέτει μια δύναμη ισχυρότερη από τη δύναμη αντίστασης που αναπτύσσουν εκατομμύρια άτομα.
Για τον ύπνο, αυτή τη θλιβερή περιπέτεια κάθε νύχτας, μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι αποκοιμιούνται καθημερινά μ'ένα θάρρος που θα'ταν αδιανόητο, αν δεν γνώριζαν ότι είναι καρπός της άγνοιας του κινδύνου.
Υπάρχουν επιδερμίδες καύκαλα που η περιφρόνησή σου γι'αυτές δεν είναι καν εκδίκηση.
VIII
Τούτα τα όμορφα και μεγάλα καράβια, που λικνίζονται ανεπαίσθητα πάνω στα ήρεμα νερά, τούτα τα γερά σκαριά που μοιάζουν αργόσχολα και νοσταλγικά δεν μας λένε σε μια γλώσσα βουβή : πότε αναχωρούμε για την ευτυχία ;
XI
Όπως διέσχιζα τη λεωφόρο, κάπως βιαστικά για να αποφύγω τις άμαξες, το φωτοστέφανό μου ξεκόλλησε κι έπεσε μέσα στη λάσπη του σκυρωτού δρόμου. Ευτυχώς πρόλαβα να το μαζέψω. Αλλά ένα λεπτό αργότερα γλίστρυσε μέσα στο μυαλό μου τούτη η άθλια σκέψη, ότι ήταν κακός οιωνός. Κι έκτοτε η ιδέα δε λέει να με εγκαταλείψει. Δε μ'άφησε στιγμή σε ησυχία όλη μέρα.
Υπάρχει στην πράξη του έρωτα μια μεγάλη ομοιότητα με το βασανιστήριο, ή με μια χειρουργική επέμβαση.
Υπάρχει στην προσευχή μια μαγική λειτουργία. Η προσευχή είναι μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της νοητικής δυναμικής. Εμπερικλείει κάτι σαν ηλεκτρική υποτροπή.
Κάποιος πάει για σκοποβολή, συνοδευόμενος από τη γυναίκα του. - Στοχεύει μία κούκλα και λέει στη γυναίκα του : Φαντάζομαι ότι είσαι εσύ. - Κλείνει τα μάτια και ρίχνει κάτω την κούκλα. - Έπειτα λέει φιλώντας το χέρι της συντρόφου του : Αγαπημένε μου άγγελε, πόσο σ'ευχαριστώ για την ευστοχία μου!
XIV
Τι πιο παράλογο από την Πρόοδο, αφού ο άνθρωπος όπως τούτο αποδεικνύεται από τα καθημερινά γεγονότα παραμένει πάντα όμοιος και ίσος με τον άνθρωπο, που σημαίνει με την άγρια κατάσταση. Τι είναι οι κίνδυνοι του δάσους και του χειμώνα μπροστά σε καθημερινές κρίσεις και συγκρούσεις του πολιτισμού ; Είτε ο άνθρωπος αγκαλιάζει το θύμα του στον δρόμο είτε τραυματίζει τη λεία του σε άγνωστα δάση, δεν παύει να είναι ο αιώνιος άνθρωπος, ήτοι το πιο τέλειο αρπακτικό.
XV
Όσο για μένα, που μερικές φορές νοιώθω μέσα μου τη γελοιότητα ενός προφήτη, ξέρω ότι δε θα βρω ποτέ εκεί τη φιλευσπλαχνία ενός γιατρού. Χαμένος μέσα σε τούτο τον φαύλο κόσμο, συνωθούμενος από τα πλήθη, μοιάζω με άνθρωπο αποκαμωμένο που το βλέμμα του δεν αντικρίζει προς τα πίσω, στα βάθη των χρόνων, παρά μόνο μια θύελλα που δεν κουβαλά μέσα της τίποτα το καινούργιο, ούτε μάθηση, ούτε πόνο. Τη βραδιά που αυτός ο άνθρωπος έκλεψε από τη μοίρα μερικές στιγμές απόλαυσης, γαληνεμένος καθώς χωνεύει, επιλήσμων - όσο είναι αυτό δυνατό - του παρελθόντος, ευχαριστημένος με το παρόν και αποδεχόμενος το μέλλον, μεθυσμένος από την ψυχραιμία του και τον δανδισμό του, περήφανος που δεν είναι το ίδιο ποτραπός με αυτούς που περνούν, λέει στον εαυτό του χαζεύοντας τον καπνό του πούρου του : Τί με νοιάζει εμένα πού θα καταλήξουν όλες αυτές οι συνειδήσεις ;
Από το βιβλίο , Σκιές στο Φως.
